دستگاه وی آر اف

دستگاه هواساز

دستگاه هواساز به اختصار   AHU به معنی واحد اداره هوا نامیده می شوند. این دستگاه ها در ظرفیت های متفاوتی موجود هستند، آن ها می توانند هوای تازه گرفته شده از محیط را به کمک تجهیزات گوناگون تهویه کنند و در کیفیت مناسب در ساختمان توزیع نمایند.

در بعضی ساختمان ها به ویژه ساختمان های بلند، فقط یک دستگاه هواساز بزرگ وجود دارد که معمولا روی سقف قرار دارد و کل ساختمان را تامین می کند. دستگاه هواساز از یک یا دو محفظه به همراه یک یا دو کانال متصل به خود تشکیل شده است. که محفظه دوم و کانال دوم در صورت وجود، برای خروج هوای برگشتی کاربرد دارند.

توجه داشته باشید که وجود چندین محفظه هواساز دلیل بر استفاده از همان تعداد هواساز نیست به این دلیل که برخی از این محفظه ها ممکن است مربوط به هوای برگشتی باشند. هواساز های قدیمی ممکن است کانال برگشتی نداشته باشند و مبتنی بر خروج طبیعی هوا از ساختمان باشند که البته این طرح در ساختمان های جدید خیلی رایج نیست چون ناکارآمد است به دلیل این که فضا تنگ تر شده است و نیاز به یک کانال برگشتی برای تنظیم فشار در ساختمان به شدت احساس می شود. در حال حاضر شایع ترین حالت وجود چندین هواساز کوچک برای زون های مختلف است.

تاریخچه پیدایش دستگاه تهویه هواساز

استفاده از سیستم ها و ساختار هایی مشابه هوارسان به تهویه مطبوع در مصر باستان و قرن دوم در چین باز می گردد. اما به شکل مدرن، برای اولین بار در قرن هفدهم میلادی توسط کورنلیس دریبل مخترع هلندی ساخت و استفاده از سیستم های تهویه مطبوع آغاز شد. در سال 1820 و با کشف توانایی آمونیاک به عنوان یک عامل خنک کردن هوا، تحول عظیمی در ایجاد بستر های برودتی در سیستم های تهویه مطبوع صورت گرفت.

بیست و دو سال بعد، در سال 1842 جان گری در فلوریدا از ساختار کمپرسور برای تولید یخ استفاده کرد. با ایده خنک کردن هوا برای ساختمان ها به صورت متمرکز، وی برای اولین ایده سیستم تهویه مطبوع مرکزی ارائه کرد. پس از درگذشت گری، به مدت 50 سال تحول قابل توجهی در این عرصه صورت نگرفت.

نوع اولیه سیستم های تهویه مطبوع امروزی برای اولین بار توسط ویلیس کریر مخترع آمریکایی ساخته شده است. در این نمونه اولیه علاوه بر کنترل دما، کریر توانست ایده ای برای کنترل رطوبت هوا نیز ارائه دهد. بنابراین می توان گفت که اولین نمونه از دستگاه های تهویه مطبوع نوعی هوارسان بوده است. زیرا علاوه بر دما، رطوبت را نیز کنترل می کرده است. با افزایش تقاضا در این زمینه، شرکتی تحت عنوان Carrier America در ایالات متحده شروع به کار کرد. همین، آغازی بر تولید انبوه و استفاده گسترده از اولین انواع سیستم های تهویه مطبوع شد.

در سال 1906 استوارت کرامر در تحقیقات خود برای افزودن رطوبت به هوا در کارخانه نساجی، برای اولین بار اصطلاح تهویه مطبوع را به کار برد. در سال 1914 و با به کار گیری چنین ساختاری که توانایی کنترل دما و رطوبت هوا را دارد، اولین خانه شخصی با هواساز در مینیاپولیس آمریکا تجهیز شد. این امر آغازی بر همگانی شدن استفاده از انواع دستگاه ها و سیستم های تهویه مطبوع در محیط های مسکونی، صنعتی، اداری و ... بود.

در سال 1945 و با اختراع دستگاهی مانند هوارسان های امروزی که علاوه بر حرارت و برودت، می تواند کیفیت هوا را با فیلتراسیون افزایش دهد، رابرت شرمن توانست ساختار جدیدی از تهویه مطبوع را در ساختمان ها به اجرا در آورد.

دستگاه های هواساز صنعتی در مقابل دیگر سیستم‌ های تهویه مطبوع

هواساز های صنعتی در مقابل سایر سیستم‌ های تهویه مطبوع دیگر همانند چیلر هوا خنک، چیلر آب خنک، داکت اسپلیت، دستگاه زنت و ... ساختار و کاربردی کاملا متفاوت دارند. این تفاوت را نه تنها می‌ توان به ساختار و کاربرد این لوازم مربوط دانست، بلکه حتی قطعات به کار رفته درون این سیستم ‌ها، پیچیدگی کارکرد و سیستم تخلیه یا زهکشی این دستگاه‌ها نیز می ‌تواند متفاوت باشد. هواساز های صنعتی با توجه به زمینه‌ فعالیت شما، کاربرد سنگین ‌تری دارند، بنابراین می‌بایست به خوبی با آن ‌ها آشنا گردید.

اگر چه هدف از کاربرد دستگاه هواساز خانگی و صنعتی و دستگاه های تهویه مطبوع در یک چیز، یعنی مطبوع سازی و سالم سازی هوا خلاصه می ‌شود، اما هواساز های تهویه صنعتی در مقابل سیستم‌ های تهویه مطبوع دیگر از مکانیزم و قطعات به شدت متفاوتی برخوردار هستند. دلیل این تفاوت بارز کاملا ملموس و آشکار است. رفع نیاز های رفاهی و هوای مطبوع در سیستم‌ های تهویه مطبوع خانگی یا مسکونی، کاملا با فضای کاری و صنعتی متفاوت است. به همین دلیل قطعات به شدت تخصصی ساخته می ‌شوند، طراحی آن‌ ها پیچیده ‌تر بوده و در نتیجه سیستمی پیشرفته‌ تر را در خدمت کاربران قرار می ‌دهند. فناوری کنترل و نظارت بر روی دستگاه های هواساز صنعتی در مقابل سیستم‌ تهویه مطبوع دیگر نیز عموما از حساسیت بالایی برخوردار است و به همین دلیل است که این سیستم ها، باید با سرعتی بهینه و عملکردی رضایت‌ بخش کار کنند تا در سایر بخش‌ های صنعت و تولید خللی ایجاد نشود.

برخی از تفاوت‌ های دستگاه های هواساز صنعتی در مقابل سایر سیستم‌ های تهویه مطبوع

·        تجهیزات

تجهیزات مورد استفاده در دستگاه های تهویه‌ مطبوع معمولا کوچک ‌تر، ساده ‌تر و به همان میزان ارزان‌ تر می باشند. منتهی با توجه به تخصصی بودن زمینه‌ فعالیت‌ دستگاه های هواساز صنعتی، معمولا تجهیزات به کار رفته درون این مدل هواساز ها تفاوت فاحشی دارند. قطعات این سیستم ‌ها معمولا کاملا سفارشی تعبیه شده و بسیار فشرده در کنار هم قرار می ‌گیرند تا فضای اشغالی را به حداقل برسانند. از سویی نیاز رطوبتی، فیلتراسیون، تخلیه و ... در سیستم‌ های تهویه‌ مطبوع با دستگاه های هواساز صنعتی مشابه نیست و همین تفاوت است که تجهیزات این دو مدل سیستم‌ ها را متنوع می ‌سازد.

·        مکانیزم

دستگاه های هواساز معمولا با توجه به سازوکار مربوط به زمینه‌ صنعتی، ساخته و پرداخته می ‌شوند. حال آن ‌که سیستم‌ های تهویه‌ معمولی می ‌توانند مستقل یا دارای انشعابات متعدد باشند، در یک دستگاه هواساز صنعتی عموما تمامی قطعات در کنار هم قرار گرفته ‌اند تا امکان تعمیر و نگهداری آن را آسان ‌تر کند. منتهی در بسیاری از سیستم ‌های تهویه‌ مطبوع، همانند سیستم‌ های مسکونی، قطعات در میان فضای داخلی و خارجی تقسیم بندی می ‌شود و نمی‌ توان آن ‌ها را با توجه به نیاز پروژه اصلاح کرد و یا گسترش داد.

·        پیچیدگی ساختاری

دستگاه های هواساز صنعتی در مقابل سایر دستگاه‌ های تهویه‌ مطبوع دیگر، ساختاری متفاوت و پیچیده ‌تر دارند. به عنوان مثال اگر سیستم ‌های تهویه‌ مطبوع عادی برای ساختمان‌ های مسکونی به کار رفته باشند، دستگاه با قطعات کم تر، اندازه کوچک ‌تر و جمع و جور تر به بازار عرضه می‌ شوند. حال برای انتخاب آن، تعداد ساکنین و محل ساختمان، نحوه‌ استفاده و نقشه‌ ساختمان و ... باید لحاظ شود. منتهی برای دستگاه های هواساز، علاوه بر موارد نام ‌برده، باید به ریزه‌ کاری ‌های دیگری نیز توجه کرد. اول از همه این‌که این دستگاه ‌ها تنها اثر تهویه ندارند، بلکه بسیاری از مواد شیمیایی و معلق مضر و سمی را از هوا گرفته و تصفیه می‌ کنند. به این منظور، باید مطابق با زمینه‌ صنعتی شما، به گونه ‌ای تخصصی ساخته شوند که قدرت بیشتری برای تهویه کردن داشته باشد.

·        اندازه

مشخص است که دستگاه های هواساز صنعتی در مقایسه با دیگر سیستم ‌های تهویه‌ مطبوع از اندازه‌ بزرگ ‌تری برخوردار هستند. به همین میزان نیز فضای بیشتری را اشغال می ‌کنند. دلیل اصلی آن نیز، این ا‌ست که دستگاه های هواساز صنعتی باید فضای بزرگ‌ تری را گرم یا سرد کنند. به همین دلیل در قطعاتی هم‌چون ترموستات، فن کندانسور، کمپرسور، اواپراتور، بلوور و دمپر ها نیز با دستگاه های تهویه‌ مطبوع دیگر متفاوت‌ هستند. به دلیل ابعاد بزرگ ‌تر این محصولات، معمولا انرژی بیشتری نیز توسط این هواساز ها مصرف می‌ شود. بنابراین صاحبان دستگاه هواساز صنعتی باید هزینه‌ های بیشتری را برای قبض‌ های مصرف انرژی در مقابل سایر صاحبان سیستم‌ های تهویه متحمل شوند.

·        زهکشی

یکی دیگر از اجزایی که در دستگاه های هواساز صنعتی به مراتب بزرگ‌ تر است و به همان میزان حساسیت بیشتری نیز دارد، سیستم تخلیه‌ آن می باشد. واحد تخلیه‌ دستگاه های تهویه‌ مطبوع معمولی، عموما از یک سینی یا لوله‌ های اندک و مستقل برای تخلیه‌ استفاده می ‌کنند. منتهی یک دستگاه هواساز، شامل چندین لوله و سینی تخلیه می ‌شود که با توجه به زمینه‌ فعالیت شما، جهت جلوگیری از نشت و در مواردی تبخیر مواد سمی که ممکن است همراه با پساب‌ ها و هر ماده‌ تخلیه‌ ای دیگری به بیرون از دستگاه فرستاده شود، جوانب احتیاط و مراقبت رعایت می شود.

·        محل نصب        

اگر چه سایر دستگاه های تهویه‌ مطبوع معمولا در حیاط پشتی، اطراف ساختمان، روی پشت بام و ... نصب می‌ شوند، دستگاه های هواساز عموما درون ناحیه‌ خنک یا حتی روی سقف ساختمان صنایع نصب و راه اندازی می ‌شوند آن ‌هم به دلایل زیر می باشد:

ü     نصب و راه اندازی دستگاه های هواساز در پشت بام، یک روش عالی برای صرفه‌ جویی در فضا است.

ü اکثر تشکیلات صنعتی به خودی خود پر سر و صدا هستند. بنابراین به منظور جلوگیری از آلودگی صوتی بیشتر، آن را در سقف تعبیه می‌ سازند.

ü نصب دستگاه های هواساز صنعتی در سقف، یک راه حل بی ‌نظیر برای زمانی ا‌ست که قصد تعمیر یا چکاپ دستگاه را دارید. به این طریق، اگر دستگاه نیاز به تعمیر و آنالیز داشته باشد، هیچ یک از پروسه ‌های تشکیلات صنعتی شما مختل نخواهد شد.

·        هزینه نگهداری

سیستم هواساز در مقایسه با سایر سیستم ‌های تهویه‌ مطبوع غیر صنعتی، معمولا هزینه‌ تعمیر و نگهداری بالا تری دارند. این امر ریشه در دلایل مختلفی از جمله پیچیدگی اجزا در هواساز های صنعتی، تفاوت مکانیزم، گسترده بودن بار حرارتی و برودتی، فیلتراسیون پیشرفته ‌تر و ... دارد. علاوه بر این‌ که هزینه‌ نصب سیستم‌ های تهویه مطبوع غیر تجاری، بسیار ارزان ‌تر از نصب دستگاه های هواساز صنعتی می ‌باشد، معمولا برای نصب، تعمیر، چکاپ و راه ‌اندازی هواساز های صنعتی، نیاز به یک تکنسین با تجربه، متخصص و ماهر در زمینه‌ فعالیت خود و چیره ‌دست در رابطه‌ با رتق و فتق امور مربوط به این مدل دستگاه‌ ها دارید. از نظر سیستم کنترل نیز، بسیاری از دستگاه های تهویه مطبوع توسط افراد معمولی قابل کنترل هستند. منتهی در مورد هواساز های صنعتی، این امر بسیار حساس بوده و باید توسط افراد خبره و ماهر کنترل شود.